اگر چه قبر حقيقى سيدالشهدا (ع) در دلها و قلبهاست كه بناى آن از

 

 دوران كودكى در سرزمين دل شيعيان و عاشقانش گذارده شد؛

 

 اما مرقد شريف آن حضرت همواره از آثار و بركات متعددى برخوردار بوده است . 

 

 ضريح مقدس و حرم مطهر امام حسين (ع) يادگارى از جان نثارى و فداكارى او

 و يارانش در راه خدا مى‏باشد.

 مرقدى كه جاى عترت آدميان براى ابد و دوام خواهد بود، و سزاوار است

 

 كه اين بارگاه شريف و غم‏انگيز و شور آفرين، همواره زيارتگاه مردم جهان شده

 

 و انسانها ، فداكارى و عشق و صفا را از خفتگان اين مرقدهاى شريف ، سرمشق گيرند. 

 

 حرم حسين كعبه دلهاست .

 

 و اين كعبه طوافگاه زائران و قبله اميدواران و دارالشفاى دردمندان و

 

 پناهگاه توبه كنندگان و گنهكاران است.

 

 آرى، عاشقان كويش و دلباختگان رويش ، پروانه‏وار خود را در اطراف ضريح مطهرش گردانيده

 

 و به آتش عشق و محبت او، پر و بال خويش را مى‏سوزانند و اشك شوق و اشتياق بر چهره

 

 و رخسار مى‏افشانند، و بر مظلومى و مصيبتهاى او و خاندانش ناله سر مى‏دهند براستى

 

 «اين چه شمعى است كه جانها همه پروانه اوست».

 

  برگرد حريم تو ، كه دست طلب ماست‏

 

  چون دامن شمعى است، كه پروانه بگيرد

 

 فضل و شرافت كربلا و مرقد مطهر سيدالشهدا (ع) چنان است كه امام صادق (ع) فرمود:

 

 «قبر ابى عبدالله الحسين (ع) از آن روزى كه در آنجا دفن شد، باغى از باغهاى بهشتى است»

 

 (1). با ذكر اين مختصر ، شايسته است جهت آگاهى و آشنايى با چگونگى حرم و مرقد شريف

 

 امام حسين(ع) و تحولات عمارت شريف ، مطالبى به طور اجمال ذكر گردد.

 

 محل دفن آن حضرت كه همان گودال قتلگاه است ، اكنون داراى سقفى است كه روى آن

 

 صندوق مبارك نهاده شده و روى صندوق ، ضريح در ميان روضه منوره ، و روضه نيز در بين

 

 مسجد (مسجد بالا سر و مسجد پشت سر) و در طرف پايين پا در زاويه روضه

 

 قبور شهدا مى‏باشد اين مجموعه هم اكنون حرم امام حسين (ع) را تشكيل مى‏دهد، و حرم

 

 نيز ميان رواق و رواق در وسط صحن و صحن محور آبادانى زمين كربلا بوده و مى‏باشد.

 

 ضريح مقدس در وسط واقع است و از نقره خالص ساخته شده كه در پيش روى آن با طلا و به

 

  خط نسخ نوشته شده: «ولا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم

 

  يرزقون»، و در بالاى سر، «آيه نور» نوشته شده است .

 

   صحن مطهر حسين (ع) داراى هفت باب است كه عبارتنداز:

 

  1- باب قبله كه ساعتى بر فراز آن نصب است ،

 

  2- باب قاضى الحاجات

 

  3- باب زينبيه كه در حدود تل زينبيه قرار دارد

 

  4- باب سلطانى

 

  5- باب بازار بزازها

 

  6- باب سدره كه در شمال صحن بوده و به بازار و اطراف راه دارد

 

  7- باب صافى كه به درب بين الحرمين نيز معروف است.

 

   تاریخچه :

 

  از اخبار چنين بر مى‏آيد كه بارگاه حسينى هفت مرتبه - به غير از عمارت موجود - بنا نهاده

 

  شده است .

 

  عمارت اول: بارگاه سيدالشهدا (ع) پس از ساختن قبر شريف آن حضرت براى اولين بار در

 

  دوران بنى اميه بنا گرديد ، اخبار و روايات بسيارى آمده كه در زمان بنى اميه سقفى بر روى

 

  مزار امام و مسجدى (ظاهراً توسط بنى اسد) نزديك آن ساخته شد و تا زمان هارون

 

  الرشيد (سال 193 ) همچنان باقى بود.

 

  عمارت دوم : بعد از تخريب مرقد شريف ، توسط هارون ، در زمان مأمون خليفه عباسى، عمارت

 

  دوم بنا شد، و تا سال 232 باقى بود .

 

  اما از آن سال تا سال 247 متوكل چهار بار امر به خرابى و انهدام قبر كرد، و اوقاف حاير مبارك را  برد و ذخاير آن را تاراج كرد.

 

  عمارت سوم : سومين بار مرقد مطهر امام به دست «منتصر» تجديد بنا شد، و تا سال 273

 

  باقى بود.

 

  عمارت چهارم : تجديد بناى مرقد امام براى چهارمين بار به دست محمد بن زيد بن حسن بن

 

  محمد بن اسماعيل بن زيد بن على بن الحسين بن على بن ابيطالب ، ملقب به «داعى صغير»

 

  پادشاه طبرستان انجام گرفت.

 

  عمارت پنجم : بناى عضد الدوله ديلمى بود، كه در سال 369 بنا شد، و در زمان او بود كه رواقى

 

  به دست عمران بن شاهين معروف به «رواق عمران» در حاير حسين ساخته شد.

 

  عمارت ششم : ششمين بار بارگاه حسين(ع) به دست حسن بن مفضل بن سهلان ابومحمد

 

  رامهرمزى ، وزير سلطان الدوله ديلمى نوسازى شد.

 

  عمارت هفتم : عمارت موجود است كه در سال 767 بعد از سرنگونى دولت آل بويه به سال 310

 

  به دستور سلطان اويس ايلخانى ساخته شد، و در سال 786 فرزندش احمد بن اويس در تكميل

 

  آن كوشيد و تاريخ آن در بالاى محراب و نزديك سر شريف آن حضرت نگاشته شده است . (2)

 

 

 

 

 

نظرات شما عزیزان: